Reactie op Level 10: Mark Hage

Mark Hage

Mark Hage, Actief in Vineyard Amsterdam met: Missionair Kerk-zijn, Alpha, Quo Vadis & outreach

Kom maar mee, dan zul je het zien

Daar stond ik dan. Achterin de sociëteit van NSU klaar om volledig onbekende christelijke liedjes te gaan spelen met christenen die ik pas net daarvoor had leren kennen. Ik was beland op een christelijke viering in de Boothstraat bij een studentenvereniging in Utrecht. Roald was de zanger en leider van de band, een toffe kerel. Iemand van de Alpha Cursus had me in contact gebracht met hem, want ja, ze zochten nog een drummer. Ik was dan wel geen christen, maar dat maakte niet zoveel uit.. ik was in ieder geval op zoek.  😉

En op zoek was ik zeker. Ik was de weg kwijt en had geen idee waar ik vandaan kwam en waar ik nu eigenlijk naartoe ging. Ik had geen idee wie ik ten diepste was en wat mijn plek zou kunnen zijn in deze bizarre grote wereld. Je moet weten dat ik uit een heel gelukkig niet-christelijk gezin kom en zonder enige kennis van Jezus ben opgegroeid. Rond mijn negentiende kwamen er ineens allerlei diepe vragen naar boven borrelen. En zo terugkijkend denk ik dat God toen voor het eerst echt stevig aan mij begon te morrelen. En de grap was dat het leek alsof er overal borden met pijlen verschenen die me steeds meer en steeds verder in een bepaalde richting leken te wijzen.

Mijn eerste richtingaanwijzer bleek een christelijke vriend, waarvan ik niet wist dat hij christen was. We lagen in de zomer ’s nachts te filosoferen op het gras toen hij ineens vertelde dat hij geloofde dat God de aarde gemaakt had. Ik was verbijsterd, want het was altijd zo’n normale jongen. Hoe kwam hij aan zo’n belachelijk idee? Maar ik werd ook getriggerd. Want hoe zit dat eigenlijk met God? Langzaam maar zeker kwamen er meer richtingaanwijzers op mijn pad. Andere vrienden, spontane gesprekken met wildvreemden, allerlei mensen die me vertelden over hun geloof en hun leven met Jezus. Ze hadden zeker niet alle antwoorden op mijn vragen, maar ze geloofden oprecht en integer en bleven wijzen op Jezus. En dat fascineerde me enorm. Ze nodigden me uit om een Alpha Cursus te doen, om mee te gaan naar verschillende kerken en om verder op zoek te gaan. En ik dacht: mij niet gezien…! Maar ze bleven het voorstellen, want het zouden plekken zijn waar ik meer te weten kon komen over het christelijk geloof en over die Jezus, die ik toch wel interessant begon te vinden.

Op de Alpha Cursus en in de kerken waar ik op bezoek kwam was ik blij verrast door allemaal normale, vriendelijke, open en geïnteresseerde mensen, die echt leken te leven wat ze geloofden, maar mij ook alle ruimte lieten om mijzelf te zijn en mijn vragen te stellen. Iemand gaf me een boek met een boeiende briefwisseling over het geloof. Iemand anders gaf me mijn eerste christelijke DVD met een concert van Michael W. Smith. Die ik overigens alleen durfde te kijken als ik alleen was en met de gordijnen dicht. En er waren andere richtingaanwijzers: iemand die weleens samen de Bijbel met me wilde lezen en iemand die voorstelde om samen te bidden. Langzaam maar zeker leerde ik meer en meer over die Jezus en raakte ik meer en meer geboeid door hem.

En toen was er dus ook nog die avond in de Boothstraat. Tijdens die avond en tijdens het spelen had ik een van mijn eerste ervaringen met God. De sociëteit was propvol met studenten en dampend warm. Iedereen zong uit volle borst mee. De simpele teksten en eenvoudige liedjes leken tot leven te komen en het voelde alsof ik zelf tot leven kwam. Na de muziek was er iemand die een verhaal vertelde en ik werd meegenomen in een hele nieuwe wereld, met een andere taal, nieuwe beelden en een nieuw perspectief op het leven. Het was bijna alsof ik het kon proeven in de lucht. Het leek even alsof de hemel de aarde raakte.

Om een lang verhaal kort te maken: na twee jaar intensief zoeken heb ik me uiteindelijk door God laten vinden. Ik heb een diepe rust en liefde ontvangen en mijn leven kreeg een duidelijke richting. Alles stond op z’n kop. En al die mensen, al die richtingaanwijzers, hebben hierin een rol gespeeld. Ze waren simpelweg beschikbaar om door te geven wat ze zelf van God hadden ontvangen, niet meer en niet minder. Ze waren vol verwondering over Jezus en wilde niks liever dan deze verwondering delen met anderen.

Dit zien we ook in het eerste hoofdstuk van het evangelie van Johannes. Daar verschijnt Jezus voor het eerst ten tonele en er ontstaat een soort kettingreactie. Johannes wijst naar Jezus en roept: ‘Daar is het lam van God!’. Andreas gaat met Jezus mee, raakt onder de indruk van hem en roept het uit naar, Simon, zijn broer: ‘Wij hebben de messias gevonden!’ De volgende dag ontmoet Filippus Jezus en als hij vervolgens Natanaël tegenkomt dan roept hij vol enthousiasme: ‘We hebben de man gevonden over wie Mozes in de wet geschreven heeft en over wie ook de profeten spreken: Jezus, de zoon van Jozef, uit Nazaret!’

Dit is wat mij betreft zo een prachtig eenvoudig en schitterend beeld van mensen die Jezus ontmoeten, onder de indruk van hem raken en anderen uitnodigen om hem ook te ontmoeten. Zo eenvoudig is het. Andreas en de anderen ontmoeten Jezus en ze realiseren zich dat ze de messias hebben gevonden, de man die alles recht gaat zetten! Ze moeten dit wel delen, dit kunnen ze niet voor zichzelf houden, dit is wereldnieuws, dit gaat de wereld op z’n kop zetten!

Daar waar Roald vol frustratie vreest voor kerken die functioneren als oplaadpunt of zijwieltjes, zou ik iets terug willen vinden van die eerste ontmoetingen, op zoek naar verwondering. In een wereld waar we in zoveel verschillende ‘werelden’ leven met elk eigen waarden, doelen, beloften en verwachtingen en waar de kerk vaak simpelweg één van die wereldjes is, komen we erachter dat we innerlijk verdeeld raken in onze versplinterde, om niet te zeggen, verknipte wereld. We leven met de ervaring dat er aan allerlei kanten aan ons getrokken wordt en dat het steeds moeilijker wordt om te leven uit één stuk, onverdeeld gericht op het verhaal van God. Het is makkelijk, gezellig en comfortabel om de kerk te zijn als we met gelijkgestemden bij elkaar zijn, maar het wordt een stuk ingewikkelder om de kerk te zijn in alle aspecten van ons leven, op alle plekken waar we komen en in alle relaties waarin we bewegen. Dit kan volgens mij alleen als geloven niet enkel gaat om het ‘herstellen’ of ‘opwekken’, als zijnde een soort spirituele krukken die we af en toe gebruiken, maar als het gaat om het leren leven in verwondering en verbondenheid met Jezus. De kerk komt pas echt goed tot zijn recht als ze ons blijft wijzen op Jezus en ons vol verwondering op reis stuurt, ons gidst onderweg en betekenis geeft aan elke stap die we zetten. Als ze ons uitnodigt om deel te worden van Gods verhaal met deze wereld, waarin alles in een nieuw licht komt te staan. Het is in dit verhaal dat we genade, vrijheid, nieuwe hoop, nieuwe waarden en een nieuwe richting vinden. Hier wordt ons karakter gevormd terwijl we onze rol leren spelen en doorgeven wat we hebben ontvangen.

Ik dank God dat ik dit heb mogen zien gebeuren in de kerk in Amsterdam en dat ik het afgelopen jaar zoveel mensen hun weg heb zien vinden richting God. Ik dank God dat ook ikzelf elke keer weer door anderen wordt herinnerd aan de realiteit van God in alle dingen en door vrienden wordt gewezen op Jezus. Want eerlijk gezegd ben ik een enorm vergeetachtig schaap en heb ik soms een enorm bord voor m’n kop. Ik dank God ook dat ik afgelopen jaar een ‘hedendaagse’ Andreas heb ontmoet die langzaam maar zeker zijn weg heeft mogen vinden richting Jezus. Af en toe kwam hij langs op zondag, vol met vragen en gezonde scepsis. Hij kon niet zo goed uit de voeten met God en Jezus, maar hij proefde iets in de bijeenkomsten – de aanwezigheid van iets groters. Het intrigeerde hem en nodigde hem uit om te blijven komen. Ik nodigde hem meerdere keren uit voor een Alpha Cursus en toen hij toch maar eens kwam kijken vond hij het prachtig en opnieuw proefde hij daar ‘iets’ dat hem aantrok en uitnodigde om te blijven zoeken. Hij ging mee naar een Stilte Retraite op zoek naar God-weet-wat en langzaam maar zeker vielen de puzzelstukjes op hun plaats en kwamen liefde, God en zijn eigen verlangens wonderlijk bij elkaar. Afgelopen juni liet hij zich dopen in de Noordzee. Hij gaf zich over aan Jezus en zette zijn eerste stappen in een nieuw avontuur. Toen hij kopje onder ging… toen raakte daar de hemel de aarde.

Dit is de kerk voor mij. Een groep mensen die samen zoekend geloven en ernaar proberen te leven, die vol verwondering blijven wijzen op Jezus – omdat ze geloven dat Hij het beste is dat ons kan overkomen. Een groep mensen die ook anderen op het spoor brengen van God en eindeloos blijven uitnodigen om met beide benen in Zijn verhaal te stappen. We blijven verlangen dat de hemel steeds meer de aarde zal raken.

Kom maar mee, dan zul je het zien.

How is it possible that the gospel should be credible, that people should come to believe that the power which has the last word in human affairs is represented by a man hanging on a cross?

I am suggesting that the only answer, the only hermeneutic of the gospel,

is a congregation of men and women who believe it and live by it.

– Lesslie Newbigin

 

Videoclip: Niet bang