Hij stond voor me, te wachten tot het verkeerslicht op groen zou springen. Warrig, grijs haar. Een fiets die duidelijk niet de zijne was. De fietstassen onhandig gevuld met een ondefinieerbare verzameling spullen. Het licht sprong op groen, hij had het niet direct door en kwam pas laat op gang. Ik bleef even achter hem fietsen, hoorde hem wat mompelen in zichzelf.
Toen ik hem inhaalde, zag ik een kindje voorop de fiets. Hij praatte tegen haar, zijn gezicht ontspannen en gelukkig. En in een flits zag ik dat er in de fietstassen boodschappen zaten: luiers, melk, lotiondoekjes.
En ik schaamde me…
– Maaike Bodewitz
